เป็น forward เมล ไม่รู้เคยอ่านกันยัง
เรื่องนี้เล่าโดยท่านพระอาจารย์พยอม
1. เศรษฐีคนหนึ่ง…อยู่กรุงเทพฯ…
เป็นนักสะสม…ซากสัตว์…
เขาสัตว์…งาช้าง…หนังเสือ…เต็มบ้านไปหมด…
ทุกเสาร์ อาทิตย์… ก็ออกไปล่าสัตว์…
เมีย…มีลูกอ่อน…อายุประมาณ 3 เดือน…
วันหนึ่ง…ขณะออกล่าสัตว์…
เห็นลูกลิงตัวหนึ่ง…สวย…น่ารัก…ขนสีขาว…แปลกมาก …
อยากได้มาเลี้ยงที่กรุงเทพ ฯ…
ก็ปรึกษากับพรานป่า…คนนำทางว่า…
ทำอย่างไรจึงจะได้ลูกลิงมาเลี้ยง …
พรานป่าบอกว่า…
โดยสัญชาตญาณ…ลิงจะรักลูกมาก…รักสุดชีวิต…
ตราบใดที่แม่ลิงยังไม่ตาย…ไม่มีใครสามารถเอาลูกมันออกจากอกได้…
มันสู้สุดชีวิต…
สุดท้าย …เศรษฐีตัดสินใจ…
ยิงแม่ลิงตาย…แล้วเอาลูกลิงสีขาว…มาเลี้ยงที่กรุงเทพฯ…
เมื่อยิงแม่ลิงตาย…
ก็เอาเนื้อไปแกง…
ให้ลูกน้องถลกหนัง…เก็บหนังไว้ประดับบ้าน…
พอกลับถึงกรุงเทพฯ…
ก็เอาลูกลิงเลี้ยงไว้ในบ้าน…
หยอกล้อ…วิ่งเล่นกับลูกลิง… เป็นที่สนุกสนาน…
ส่วนหนังลิงตัวแม่…มันยังสดอยู่…มีกลิ่นเหม็น…
ก็เอาไปตากแดดที่ลานจอดรถหน้าบ้าน …
เช้าวันหนึ่ง…
ขณะเมียเศรษฐี…กำลังให้นมลูกกิน…
ในห้องรับแขก …หน้าบ้าน…
เมียร้องไห้โฮ…ดังลั่นบ้าน…
เศรษฐีตกใจ…วิ่งลงมาจากชั้นบน
โผเข้าไปกอดเมียและลูกไว้…
ใบหน้าตกใจสุดขีด…
พยายามถามเมียว่าเกิดอะไรขึ้น…
เมียไม่ยอมตอบ…เอาแต่ส่ายหน้า…แล้วก็ร้องไห้…
หันไปมองหน้าลูก…
กำลังหลับตาพริ้ม …อย่างมีความสุข….
นั่งปลอบเมียอยู่สักครู่…
พอเริ่มตั้งสติได้…
ถามเมียว่าเกิดอะไรขึ้น…
ตกใจเรื่องอะไร…ร้องไห้เรื่องอะไร…
เมียไม่ยอมพูด…แต่ชี้มือไปที่ลานจอดรถหน้าบ้าน …
เศรษฐีมองตามไป…
เห็นภาพ…ถึงกับผงะ…ตกใจ…น้ำตาไหล…
ไม่รู้ว่า…ลูกลิงที่เอามาเลี้ยงไว้…
หลุดออกไปนอกบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่…
มันออกไปดูดนมแม่…ที่เป็นหนังแห้ง…ตากไว้ที่โรงรถ…
ดูดเสร็จ…มันก็ก้มลงกอดแม่…
น้ำตาไหล…
เศรษฐีและเมีย…ทนดูไม่ได้…ร้องไห้โฮ…
คุยกันว่า… ถ้ามีคนทำกับครอบครัวเราอย่างนี้บ้าง…
เราจะรู้สึกอย่างไร…
จะเศร้าโศก…เสียใจ… ทุกข์ทรมานใจขนาดไหน…?
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา…
เศรษฐี…สั่งให้เอาซากสัตว์ที่สะสมทั้งหมด…
ไปเผา…
เอาลูกลิง…ไปปล่อยในป่า…
เลิกออกล่าสัตว์…
เข้าวัด…ทำบุญ…อุทิศส่วนกุศลให้แม่ลิง…
และขออโหสิกรรม…
ทุกครั้งที่ทำบุญ …จะขอพรทุกครั้งว่า…
ขออย่าให้มีใคร…มาทำกับครอบครัวเรา…
เหมือนกับที่เรา… ได้ทำกับครอบครัวลิงตัวนั้นเลย…
อาตมาจึงขอฝากไว้ว่า…
“ถ้ารักลูกของเรา…จงอย่าทำร้ายลูกคนอื่น
…ถ้าอยากให้ครอบครัวของเรามีความสุข…
…จงอย่าทำร้ายครอบครัวคนอื่น…”
2. นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในอเมริกา
ผู้ชายคนหนึ่งออกมาชื่นชมรถกระบะคันใหม่หน้าบ้าน
แต่แล้วก็ต้องเป็นเง็งเมื่อเห็นลูกชายวัย 3 ขวบของเขา
กำลังบันเทิงอยู่กับการเอาฆ้อนทุบให้รถบุบเล่น เขาถลันไปที่ลูกชาย
ผลักลูกกระเด็น แล้วคว้าฆ้อนมาทุบมือลูกจนน่วมเป็นการลงโทษ
พอหายสติแตก
พ่อก็ตาลีตาเหลือกพาลูกไปโรงพยาบาล
แต่แม้ว่าหมอจะพยายามแบบสุดๆแล้ว
ก็ไม่สามารถกู้กระดูกที่แหลกเหลวกลับคืนมาได้
จนสุดท้ายก็ต้องจำใจตัดนิ้วเด็กทิ้งจากทั้ง 2 มือ
พอเด็กชายฟื้นจากการผ่าตัดและ เห็นมือของเขาที่กลายเป็นตอกุดๆ
พันผ้าพันแผล เขาก็พูดกับพ่ออย่างใส ซื่อว่า "พ่อครับ
ผมขอโทษเรื่องรถกระบะของพ่อนะครับ" แล้วเขาก็ถามต่อว่า
ว่าแต่เมื่อไหร่นิ้วของผมจะงอกใหม่?"
พ่อกลับบ้านแล้วก็ฆ่าตัวตาย
ครั้งต่อไปที่มีใครมาเหยียบเท้าเรา หรือเราคิดถึงการแก้แค้นเอาคืน
ขอให้คิดถึงเรื่องนี้นะ คิดก่อนที่จะหมดความอดทนกับใครสักคนที่เรารัก
รถกระบะซ่อมได้ . แต่กระดูกหัก & ใจเจ็บที่ ชอกช้ำน่ะ
เยียวยาไม่ได้แล้ว
บ่อยครั้งที่เราลืมความแตกต่างระหว่างตัวบุคคลกับการกระทำ
เราลืมไปว่า
การให้อภัยนั้น ยิ่งใหญ่กว่า การแก้แค้น เป็นคนก็ต้องมีพลั้งพลาด
คนเราทำผิดทำพลาดกันได้
แต่สิ่งที่เราทำขณะตกอยู่ในโทสะจริตนั้นจะตามหลอกหลอนเราไปตลอดกาล
หยุดคิดตรึกตรอง คิดก่อนทำ เย็นๆ ไว้ รู้จักอภัยและหัดลืม
รักให้ทั่วหน้า ทั่วหล้า
ถ้าเรามัวแต่คิดตัดสินคนอื่น
(ว่าเขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้สมควรโดนอย่างนี้ อย่างนั้น ฯลฯ)
เราก็ไม่เหลือเวลาที่จะรักเขาได้เลย
ไม่ได้กะให้เศร้ากันแต่เช้านะคร้าบ แต่อยากให้มีสติกันเริ่มชีวิตวันใหม่ทั้งที
เรื่องนี้เล่าโดยท่านพระอาจารย์พยอม
1. เศรษฐีคนหนึ่ง…อยู่กรุงเทพฯ…
เป็นนักสะสม…ซากสัตว์…
เขาสัตว์…งาช้าง…หนังเสือ…เต็มบ้านไปหมด…
ทุกเสาร์ อาทิตย์… ก็ออกไปล่าสัตว์…
เมีย…มีลูกอ่อน…อายุประมาณ 3 เดือน…
วันหนึ่ง…ขณะออกล่าสัตว์…
เห็นลูกลิงตัวหนึ่ง…สวย…น่ารัก…ขนสีขาว…แปลกมาก …
อยากได้มาเลี้ยงที่กรุงเทพ ฯ…
ก็ปรึกษากับพรานป่า…คนนำทางว่า…
ทำอย่างไรจึงจะได้ลูกลิงมาเลี้ยง …
พรานป่าบอกว่า…
โดยสัญชาตญาณ…ลิงจะรักลูกมาก…รักสุดชีวิต…
ตราบใดที่แม่ลิงยังไม่ตาย…ไม่มีใครสามารถเอาลูกมันออกจากอกได้…
มันสู้สุดชีวิต…
สุดท้าย …เศรษฐีตัดสินใจ…
ยิงแม่ลิงตาย…แล้วเอาลูกลิงสีขาว…มาเลี้ยงที่กรุงเทพฯ…
เมื่อยิงแม่ลิงตาย…
ก็เอาเนื้อไปแกง…
ให้ลูกน้องถลกหนัง…เก็บหนังไว้ประดับบ้าน…
พอกลับถึงกรุงเทพฯ…
ก็เอาลูกลิงเลี้ยงไว้ในบ้าน…
หยอกล้อ…วิ่งเล่นกับลูกลิง… เป็นที่สนุกสนาน…
ส่วนหนังลิงตัวแม่…มันยังสดอยู่…มีกลิ่นเหม็น…
ก็เอาไปตากแดดที่ลานจอดรถหน้าบ้าน …
เช้าวันหนึ่ง…
ขณะเมียเศรษฐี…กำลังให้นมลูกกิน…
ในห้องรับแขก …หน้าบ้าน…
เมียร้องไห้โฮ…ดังลั่นบ้าน…
เศรษฐีตกใจ…วิ่งลงมาจากชั้นบน
โผเข้าไปกอดเมียและลูกไว้…
ใบหน้าตกใจสุดขีด…
พยายามถามเมียว่าเกิดอะไรขึ้น…
เมียไม่ยอมตอบ…เอาแต่ส่ายหน้า…แล้วก็ร้องไห้…
หันไปมองหน้าลูก…
กำลังหลับตาพริ้ม …อย่างมีความสุข….
นั่งปลอบเมียอยู่สักครู่…
พอเริ่มตั้งสติได้…
ถามเมียว่าเกิดอะไรขึ้น…
ตกใจเรื่องอะไร…ร้องไห้เรื่องอะไร…
เมียไม่ยอมพูด…แต่ชี้มือไปที่ลานจอดรถหน้าบ้าน …
เศรษฐีมองตามไป…
เห็นภาพ…ถึงกับผงะ…ตกใจ…น้ำตาไหล…
ไม่รู้ว่า…ลูกลิงที่เอามาเลี้ยงไว้…
หลุดออกไปนอกบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่…
มันออกไปดูดนมแม่…ที่เป็นหนังแห้ง…ตากไว้ที่โรงรถ…
ดูดเสร็จ…มันก็ก้มลงกอดแม่…
น้ำตาไหล…
เศรษฐีและเมีย…ทนดูไม่ได้…ร้องไห้โฮ…
คุยกันว่า… ถ้ามีคนทำกับครอบครัวเราอย่างนี้บ้าง…
เราจะรู้สึกอย่างไร…
จะเศร้าโศก…เสียใจ… ทุกข์ทรมานใจขนาดไหน…?
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา…
เศรษฐี…สั่งให้เอาซากสัตว์ที่สะสมทั้งหมด…
ไปเผา…
เอาลูกลิง…ไปปล่อยในป่า…
เลิกออกล่าสัตว์…
เข้าวัด…ทำบุญ…อุทิศส่วนกุศลให้แม่ลิง…
และขออโหสิกรรม…
ทุกครั้งที่ทำบุญ …จะขอพรทุกครั้งว่า…
ขออย่าให้มีใคร…มาทำกับครอบครัวเรา…
เหมือนกับที่เรา… ได้ทำกับครอบครัวลิงตัวนั้นเลย…
อาตมาจึงขอฝากไว้ว่า…
“ถ้ารักลูกของเรา…จงอย่าทำร้ายลูกคนอื่น
…ถ้าอยากให้ครอบครัวของเรามีความสุข…
…จงอย่าทำร้ายครอบครัวคนอื่น…”
2. นี่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในอเมริกา
ผู้ชายคนหนึ่งออกมาชื่นชมรถกระบะคันใหม่หน้าบ้าน
แต่แล้วก็ต้องเป็นเง็งเมื่อเห็นลูกชายวัย 3 ขวบของเขา
กำลังบันเทิงอยู่กับการเอาฆ้อนทุบให้รถบุบเล่น เขาถลันไปที่ลูกชาย
ผลักลูกกระเด็น แล้วคว้าฆ้อนมาทุบมือลูกจนน่วมเป็นการลงโทษ
พอหายสติแตก
พ่อก็ตาลีตาเหลือกพาลูกไปโรงพยาบาล
แต่แม้ว่าหมอจะพยายามแบบสุดๆแล้ว
ก็ไม่สามารถกู้กระดูกที่แหลกเหลวกลับคืนมาได้
จนสุดท้ายก็ต้องจำใจตัดนิ้วเด็กทิ้งจากทั้ง 2 มือ
พอเด็กชายฟื้นจากการผ่าตัดและ เห็นมือของเขาที่กลายเป็นตอกุดๆ
พันผ้าพันแผล เขาก็พูดกับพ่ออย่างใส ซื่อว่า "พ่อครับ
ผมขอโทษเรื่องรถกระบะของพ่อนะครับ" แล้วเขาก็ถามต่อว่า
ว่าแต่เมื่อไหร่นิ้วของผมจะงอกใหม่?"
พ่อกลับบ้านแล้วก็ฆ่าตัวตาย
ครั้งต่อไปที่มีใครมาเหยียบเท้าเรา หรือเราคิดถึงการแก้แค้นเอาคืน
ขอให้คิดถึงเรื่องนี้นะ คิดก่อนที่จะหมดความอดทนกับใครสักคนที่เรารัก
รถกระบะซ่อมได้ . แต่กระดูกหัก & ใจเจ็บที่ ชอกช้ำน่ะ
เยียวยาไม่ได้แล้ว
บ่อยครั้งที่เราลืมความแตกต่างระหว่างตัวบุคคลกับการกระทำ
เราลืมไปว่า
การให้อภัยนั้น ยิ่งใหญ่กว่า การแก้แค้น เป็นคนก็ต้องมีพลั้งพลาด
คนเราทำผิดทำพลาดกันได้
แต่สิ่งที่เราทำขณะตกอยู่ในโทสะจริตนั้นจะตามหลอกหลอนเราไปตลอดกาล
หยุดคิดตรึกตรอง คิดก่อนทำ เย็นๆ ไว้ รู้จักอภัยและหัดลืม
รักให้ทั่วหน้า ทั่วหล้า
ถ้าเรามัวแต่คิดตัดสินคนอื่น
(ว่าเขาเป็นอย่างนั้นอย่างนี้สมควรโดนอย่างนี้ อย่างนั้น ฯลฯ)
เราก็ไม่เหลือเวลาที่จะรักเขาได้เลย
ไม่ได้กะให้เศร้ากันแต่เช้านะคร้าบ แต่อยากให้มีสติกันเริ่มชีวิตวันใหม่ทั้งที