...คืนหนึ่งกับความอ่อนไหวท่ามกลางความเงียบสงบของจิตใจ กับเสียงบรรเลงของพัดลมตัวเก่าบนเพดาน เสียงของมันร้องยานเหมือนจะบอกว่า ใกล้จะถึงเวลาป...
คืนหนึ่งกับความอ่อนไหวท่ามกลางความเงียบสงบของจิตใจ กับเสียงบรรเลงของพัดลมตัวเก่าบนเพดาน เสียงของมันร้องยานเหมือนจะบอกว่า ใกล้จะถึงเวลาปลดประจำการเต็มที ความคิดต่างๆ ไหลเรียงเข้ามาในห้วงของความรู้สึก เรื่องราวรอบตัวถูกเรียงร้อยสัมพันธ์พร้อมกาลเวลา และสิ่งสัมผัสได้นั้น คือ LOVE ACTUALLY
LOVE ACTUALLY เป็นสองคำที่สัมพันธ์กัน ทุกอย่างดูอบอุ่นและมีเรื่องราวสอดแทรกกันอยู่ ภายใต้วิถีชีวิตที่ดำเนินไปในแต่ละวัน พร้อมกับเรื่องราวความรักที่แตกต่างกันไป
ความรัก คือ สิ่งที่หล่อหลอมความรู้สึกของหัวใจ ช่วยเติมเต็มบางอย่างในบางสิ่งที่มนุษย์ตัวเล็กของทุกเผ่าพันธุ์ ต้องการ และเรื่องราวของพลังเล็กๆ ที่เติมเต็มนี้ มักมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ ที่เราสัมผัสได้ง่ายและชัดเจน เช่นเดียวกับพวกเขาเหล่านี้ มนุษย์ตัวเล็กที่มีความสัมพันธ์กันจากแรงดึงดูดของความรัก และทำให้เราสัมผัส สองคำ หนึ่งสิ่งได้อย่างอบอุ่น ความผูกพัน และเศร้าไปพร้อมๆ กัน
เริ่มต้นที่. เวลา
ฉันลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิด รอบๆ ตัวไม่มีใคร เสียงดนตรีจากวิทยุตัวเล็กก็หยุดไปแล้ว ทุกอย่างนิ่งเงียบราวกับว่าเวลานี้ ไม่เหลือใครนอกจากฉันบนโลกใบนี้ ความเหงาเข้ามาเยี่ยมเยือนหัวใจที่บอบบาง มันเป็นเช่นนี้ทุกครั้งยามที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นกลางดึก และวันนี้ก็เหมือนทุกวันที่ความเหงาเข้ามาจู่โจม ฉันลุกขึ้นจากที่นอน
ก้าวเท้าเดินไปยังหน้าต่างที่ปิดสนิท มองผ่านกระจกสีขุ่นออกไป เเสงไฟที่สว่างไสวเรียงรายอยู่ ทำให้รู้ว่ายังมีกลุ่มคนที่ไม่หลับ และกำลังใช้ชีวิตด้านนอกนั้นต่างๆ กันไป นาฬิกากระต่ายสีขาวบนหัวเตียงร้อง เพื่อบอกเวลา 12.00 นาฬิกา ถึงเวลาแล้วสินะ เวลาของบางคนที่จะต้องตื่นขึ้นจากความฝันที่แม้ไม่สวยงามแต่ก็ช่วยให้มี กำลังใช้ชีวิ
ตต่อไป
ซ่า ซ่า ซ่า เสียงน้ำที่ไหลรินออกจากฝักบัวผ่านร่างกายที่เปล่าเปลือยของฉัน สายน้ำมันกำลังทำหน้าที่ของมัน ช่วยล้างคราบไคลของความเหลวแหลกที่เกิดขึ้น ช่วยล้างใยบางๆ ของความรู้สึก ก่อนที่มันจะรัดตึงจนไม่สามารถตัดขาดได้ ฉันให้สายน้ำทำหน้าที่สักครู่ ก่อนจะเอื้อมมือปิดวาวน้ำ และคว้าผ้าขนหนูสีขาวบนราวมอม มาพันร่างกาย
หน้ากระจกที่สะท้อนตัวตน ฉันรู้สึกเหมือนกับดวงตาสัมผัสหัวใจได้ ฉันมองเห็นเขาคนนั้นอยู่ในตัวฉัน สอดแทรกเรื่องราวเกือบทุกห้องของความคิดและหัวใจที่บอบบางดวงนี้ ฉันเห็นเด็กหญิงตัวเล็กที่ยืนอ้างว้าง เดี่ยวดายท่ามกลางความมืดมิด มือทั้งสองข้างกอดตุ๊กตาหมีสีน้ำตาล น้ำตาไหลรินข้างสองร่องแก้ม ฉันมองเห็นหญิงสาว
ผมยาว กำลังจ้องมองตอบกลับมา ดวงตาเศร้าสร้อยและบอกเล่าความรู้สึกได้ รู้ ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ฉันรู้ว่าเธอกำลังอ่อนล้าและหมดแรง และฉันก็รู้ว่าเขาคนนั้นต้องจากเธอไปแล้ว ฉันรู้ว่าหัวใจของเธอกำลังร้องไห้ บอบช้ำมากแค่ไหน น้ำตาที่ไม่ไหลรินไม่ได้บอกเล่าว่าเธอไม่เสียใจ รอยยิ้มของเธอไม่ได้บอกว่าเธอไม่ร้องไห้ แต่วันนี้เธอต้องเดินออกไปข้างนอก ไปที่นั่น เวลาที่ผ่านมาและกำลังจะผ่านไป ก็เหมือนกับทุกครั้งที่ต้องจากกัน
คำพูดสุดท้าย.ของผู้ชายคนหนึ่ง
ภายนอกของสายลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามาเป็นระยะๆ ทำให้ผมคิดถึงใครบางคนที่เคยทำให้เจ็บช้ำ
ใครบางคนที่คอยห่วงใยทุกๆ ยามของช่วงเวลา ใครบางคนที่คอยหมั่นเพียรเจ้ากี้เจ้าการกับโลกของผม ใครบางคนที่ผมไม่สามารถสัมผัสและอยู่เธอได้อีกต่อไป
ห้องนอนสี่เหลี่ยมของผม มีเพียงเตียงนอนเดี่ยว ตู้เสื้อผ้า และโต๊ะญี่ปุ่นที่มักจะนำของทุกอย่างมาวางไว้ ทุกอย่างจริงๆ เตียงนอนที่เหมือนตะกร้าผ้าซัก ตู้เสื้อผ้าที่ไว้เก็บของเล่น นี้คือ โลกของผมและมีเธอเพียงคนเดียวเข้ามาย่างกาย ผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด เธอผมยาวสลวย กลิ่นหอมจะลอยลมมายามเธออยู่ใกล้ ตักที่นุ่มนิ่มและอบอุ่นของเธอมักจะเป็นที่พักเพิงยามอ่อนล้าจากสังคมภายนอก ที่วุ่นว
าย เธอบ่นเสมอเมื่อเดินเข้ามาเยี่ยมโลกใบเล็กนี้ ความเป็นระเบียบของผม ความรกและสกปรกในสายตาเธอ ทำให้เราต้องมีปากเสียงเรื่องโลกของผมเสมอ แต่ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ยามที่เธอมาวุ่นวายและจัดระเบียบให้มันสะอาดขึ้น แม้บางครั้งจะเหมือนถูกคุกคามสิทธิ์ไปบ้างก็เถอะ
อาหารที่เธอทำอร่อยที่สุด รอยยิ้มของเธอคือสิ่งที่ผมรัก แต่ผมก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่บอกเธอ เมื่อเราเจอกัน
ผมมักจะเกเร หงุดหงิด เอาแต่ใจ แม้จะรู้ตัวว่าผมผิดก็เถอะนะ และเมื่อไรที่ผมทะเลาะกับเธอ หยาดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น มันทำให้ผมอ่อนไหวกับความรู้สึกผิด แต่ก็ไม่เคยพูดออกไปสักครั้ง
ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเป็นอย่างไรยามนี้ แต่ก่อนหน้านี้เธอคงทุกข์และเศร้ากับการกระทำที่ไม่ดีของผมแน่ๆ
ผมอยากบอกเธอเหลือเกิน ผู้หญิงที่สุดในดวงใจ ผมขอโทษ แต่สิ่งสำคัญที่สุด ผมอยากจะบอกเธอสักครั้ง
สายลมหนาวที่พัดผ่านเข้ามา เบื้องหน้า คือ หลุมศพเล็กๆ ของผู้หญิงที่ยิ่งใหญ่ในใจดวงนี้ ช่อดอกไม้สีขาวในมือถูกวางลงหน้าป้ายสีขาวนั้น ภาพของหญิงสาว ผมยาวคนนี้ ส่งรอยยิ้มมาให้ ผมยิ้มให้เธอ พร้อมคำพูดที่เพียงต้องฝากสายลมนี้ช่วยพัดพาไป ผมรักแม่นะฮะ .................................
จุดสิ้นสุด.เวลา
ผมไม่รู้จักเธอ ผมจำเธอไม่ได้ เธอเป็นใคร
หญิงสาวผมยาวสลวยตรงหน้าผม รอยยิ้มของเธอยามมองมาช่างเศร้านัก เธอบอกว่าเราคงต้องจากกัน เธอต้องกลับไปโลกของเธอ ส่วนผมต้องกับไปโลกของผม แต่ทำไม ก็เราไม่รู้จักกันไม่ใช่เหรอ
เมื่อลืมตาขึ้นมาพบความแสงสว่างยามเช้า อาการปวดศีรษะก็มีเยี่ยมเยือนราวกับต้องการให้ผมจำอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป แสงสีขาวร่ำไรปลายทางของความมืดมิดมันคืออะไรกันนะ ในความทรงจำที่มี เหมือนมีบางสิ่งสำคัญที่นึกไม่ออก แม่ร้องไห้ทุกครั้งที่ผมปวดศีรษะ และเฝ้าปลอบโยน แม้ว่าร่างกายจะไร้ร่องรอยของการถูกกระทำ ความทรงจำต่างๆ กลับคืนมา แต่ผมกับรู้สึกว่าบางอย่างในตัวผมหายไป ใครบางคนหายไป บ้านไม้สีขาวที่คุ้นเคยตรงหน้า หญิงชราบอกว่าคือ บ้านของเรา ผมและเธอ แต่ทำไมกัน มันรู้สึกราวกับว่าไม่ใช่ มันไม่ใช่ที่ของผม พี่ชาย น้องสาว เพื่อนสนิท ทุกคนต่างมาเยี่ยมและแสดงความยินดีกับผม ทุกคนบอกว่าอย่าไปจำเรื่องเกิดขึ้น ถือว่าฟาดเคราะห์ แต่.... มันเกิดอะไรขึ้น ความเจ็บปวดกลับมาอีกครั้ง แสงสีขาวที่พุ่งเข้ามาในความมืด...อะไร....คืออะไร และมันก็ใกล้เข้ามาทุกที
ในม่านหมอกสีขาวผมได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆ ใครกันนะมาร้องไห้แถวนี้ ผมเดินลึกเข้าไปในม่านหมอกกวาดสายตาไปรอบๆ พร้อมกับเสียงที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“ใครนะ ใครร้องไห้อยู่ ออกมาเถอะนะ” เมื่อผมบอกออกไป เสียงร้องไห้ก็หยุดลง และทุกอย่างก็เงียบราวกับว่าไม่เคยมีเสียงใดใดเปล่งออกมา
ผมเดินไปเรื่อยๆ ในม่านหมอก อากาศเย็นลงทุกที ทุกที ผมเห็นแล้ว เธอคนนั้นเอง หญิงสาวผมสวยคนนั้น เธอยิ้มให้ผมเศร้า พอผมจะร้องเรียก เอ๊ะ ไม่เห็นมีใครเลย เธอจากไป จากไปแล้ว................
ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับความอบอุ่นของแสงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามา สายอะไรต่อมิอะไรระโยงระยางเต็มไปหมด พร้อมกับอากาศเจ็บศีรษะ วันนี้ผมรู้สึกว่างเปล่า แม่ร้องไห้ไปยิ้มไป พี่ชาย น้องสาวมองมาที่ผมด้วยความดีใจ ตอนนี้ผมไม่ปวดศีรษะแล้ว ..............................................
