ท่ามกลางแสงสี เสียงอึกทึกจากเมืองที่ไม่มีวันหลับใหล
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่พลุกพล่านไปมา
ไม่มีใครสังเกต ... ว่ามีใครสักคนกำลังหยุดนิ่ง และเฝ้ามองสิ่งที่เป็นไปในทุกวินาทีของเมืองนี้
เมืองแห่งความวุ่นวาย ...
คนที่เฝ้ามอง คนที่เดินพลุกพล่าน คนที่ยิ้มร่า หัวเราะ คนที่กำลังวิ่งไปอย่างเร่งรีบ
ทุกคนที่ผ่านมา .. และผ่านไป ไม่มีใครรู้เลยว่า ...
ท่ามกลางเมืองที่ไม่มีวันหลับใหลแห่งนี้
มีหนึ่งคนที่หยุดนิ่ง ... ไม่ไหวติง
หากคุณมาที่ถนนสายนี้ ... ย่านแถวนี้ทุกๆ วัน
คุณอาจจะสังเกตเห็นหญิงชราคนหนึ่ง ผมหงอกขาวไปตลอดทั้งเส้น .. ยาวและมวยไว้อย่างเรียบร้อย
เธอมักจะนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่ง และตัวเดียวเท่านั้น ที่ทางอีกฝั่ง ของถนนเส้นนี้
เธอจะมาในทุกช่วงเวลา ... ไม่ว่าจะเป็น เช้า สาย บ่าย เย็น หรือแม้กระทั่งกลางดึก
ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเวลา ... แต่ก็คงเรียกได้ว่า แทบจะตลอดเวลา
ไม่มีใครรู้ว่า เธอมานั่งทำอะไร ... แต่เธอมาทุกวัน
.. แล้วผมจะกลับมา ...
เสียงนั้น ... ยังคงก้องอยู่ในหัวสมองของหญิงชรา ...
สถานที่นี้ ... คือสถานที่ที่เขาจากไป และสัญญาว่าจะกลับมาเจอเธอตรงนี้
เธอยังคงรอ ... รอทุกวัน ... รอมานานเหลือเกิน
นาน ... ไม่รู้กี่สิบปี เธอก็รอ ...
............................................
...................................
.......................
...........
...
อดีตที่ถูกเล่าขาน โดยบันทึกของหญิงชราผู้นั้น ...
บันทึกแห่งความทรงจำ ... ที่แม้จะเลือนลาง แต่ก็ยังจำได้ดี ...
หญิงสาวรูปร่างดี สันทัด ผมสีดำขลับยาวถึงกลางหลัง รอกำลังชายหนุ่มคนหนึ่งที่ม้านั่งตัวนี้ ...
.. มาช้าประจำเลย ...
เธอนึกบ่นในใจ ... คิ้วสวยได้รูปขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลา ...
ไม่นานนัก ชายหนุ่มคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดี ... เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ...
ใจจริงในตอนแรก เธอนึกอยากจะต่อว่าที่เขามาช้า ... แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาแล้ว ... เธอจึงต้องถามเขาด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรเหรอ วันนี้มีอะไรรึเปล่า สีหน้าเครียดๆ นะ"
"ผมต้องไปเป็นทหารนะ"
ในช่วงนั้น .. เป็นช่วงเข้าสู่สงครามโลกครั้งที่ 2 บ้านเมืองกำลังวิกฤติ ...
เขาถูกระดมไปเป็นทหาร ...
สิ้นเสียงของชายหนุ่ม หญิงสาวก็ทำหน้าไม่สู้ดี เหมือนจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอถามเสียงสั่น ..
"ไปนานเท่าไร"
ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม นอกจากท่าทีที่ส่ายหัวไปมา อย่างช้า ... คล้ายๆ กับบอกเธอเป็นนัยๆ ว่า ผมก็ไม่รู้
หญิงสาวเริ่มกลั้นสะอื้นไว้แทบไม่อยู่ ... เขารีบเข้ามาประคองเธอ กอดเธอ กอดอย่างแนบแน่น ...
"ผมจะกลับมาที่นี่ ... คุณรอผมนะ"
ไม่มีคำตอบใดจากริมฝีปากของหญิงสาว นอกจากเสียงสะอื้นฮัก และ อ้อมกอดที่แนบแน่น ... เสียจนไม่อยากจะจากไปไหน
นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เธอ ... รออยู่ที่นี่ ... ณ ที่ตรงนี้
จากวันนั้น ... ถึงวันนี้ ผ่านไปแล้ว 65 ปี
เธอก็ยังรอ ...
คนแก่อายุเกือบๆ 90 ปี ยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่งที่เดิม แม้จะไม่ใช่ตัวเดิม เพราะมันได้ถูกระเบิดไปตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่ 2 แล้ว
แต่เธอก็รออยู่ที่เดิม ...
ทุกครั้งที่เสียงระเบิดเกิดขึ้น หัวใจเธอนั้นก็เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ .. น้ำตาแทบจะไหลหลั่ง
เธอภาวนา ... ว่าจะปลอดภัย
เขาสัญญา ... ว่าจะกลับมา ...
แต่เขาก็ไม่เคยกลับมา ...
.................................
......................
..........
..
ในค่ำคืนหนึ่ง .. ที่หญิงชรายังคงนั่งจับเจ่าอยู่ ณ ที่เดิม เธอได้เผลอหลับไป
และเธอก็ฝัน ..
สถานที่แห่งนั้น คือที่ใดไม่ทราบ แต่ต้องไม่ใช่สถานที่บนโลกมนุษย์แน่ๆ เพราะมันเหมือนสถานวิมาน .. บนสวรรค์เสียเหลือเกิน
ตัวของเธอ ผิวหนัง หน้าตา ไม่ใช่หญิงชราดั่งที่เธอเป็นอยู่ ... เธอกลับกลายเป็นหญิงสาวเมื่อ 65 ปีก่อนนั้น ..
"นอนหลับที่เปลี่ยวๆ ตอนกลางคืนได้ยังไง" สุรเสียงที่ไม่ได้ยินมาแสนนาน ... แว่วมาจากข้างหลัง
หญิงสาวหันหลังกลับไปในทันที ...
ร่างที่ปรากฏต่อหน้าเธอ เป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่ง ... คนที่เธอคุ้นเคย และจำได้ดี ... ถึงแม้จะไม่ได้เจอเสียเนิ่นนาน ..
น้ำตาที่ไม่เคยมีมาเป็นสิบๆ ปี ไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดระยะ .. อย่างอดกลั้นไม่ได้ ..
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเข้าไปสวมกอดเธอ ... อย่างแนบแน่น เช่นดังวันก่อนๆ ยิ่งทำให้หญิงสาวสกัดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
"ร้องไห้ทำไม" เขาถามเธอ ... ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ... และอ่อนโยนดั่งที่เคยเป็นมา
"คุณหายไป ... จากฉันไป .. ฉันรอคุณอยู่ ตลอดเวลา ... ฉัน ... ฉ ... ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน" ทุกสิ่งทุกอย่างในหัวใจของเธอมันพรั่งพรูออกมา
คนที่รอคอย อยู่ตรงหน้า ... แม้จะเป็นเพียงความฝัน ...
แต่มันก็ทำให้เธอมีความสุข จนไม่รู้ว่าจะเป็นสุขอย่างไรอีก ...
"อีกไม่นานหรอก ... ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน" เขากล่าวเพียงเท่านั้น ... แล้วจึงคลายอ้อมกอดลง
"ผมจะเป็นฝ่ายรอคุณบ้าง"
สิ้นสุรเสียง ... ชายหนุ่มก็จางหายไป ... ทิ้งหญิงสาวไว้เพียงความเดียวดาย
..........................
................
หญิงชราค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอยังคงอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม ...
แม้จะเป็นเพียงความฝัน ... แต่น้ำตานั้นหลั่งออกมาอาบแก้มเธอจริงๆ ...
เธอลุกขึ้นอยากยากลำบาก ... และเดินไปจากที่ม้านั่งตรงนั้น ...
และเธอก็ไม่เคยมาที่นั่นอีกเลย ...
..........................
.................
เป็นเวลากว่า 2 ปีที่ไม่มีใครเห็นหญิงชราผู้นั้น ...
เพราะเธอจะอยู่แต่ที่บ้าน ทำกับข้าว และนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรดของเธอ ... ที่เธอใช้นั่งมากว่า 40 ปี
หญิงชราเป็นคนมีฐานะ .. เธอมีเงินเก็บอยู่มากมาย ... จากที่เคยทำงานเมื่อครั้งยังสาว
ลำพังคนแก่คนเดียวอยู่บ้าน คงไม่ต้องใช้เงินทองมากมาย ... เพียงแค่จ้างแม่บ้านมาปัดกวาดเช็ดถูบ้านนิดๆ หน่อยๆ
และช่วยให้ทำกับข้าว ก็ไม่กี่บาท ...
และ 2 ปีที่ผ่านมานี้ ... เธอไม่เคยย่างกลายออกจากบ้านเลย ...
เก้าอี้โยกยังคงโยกเยกไปมา อากาศที่เย็นสบาย ทำให้หญิงชราเผลอหลับไปบนเก้าอี้ตัวโปรด ...
และครั้งนี้เธอก็ฝันอีกครั้ง ...
เขา ... ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ... เขา ... ชายหนุ่มคนที่เธอคุ้นเคย ... และตัวเธอเอง ที่กลับเป็นหญิงสาวเมื่อครั้งก่อน
เขาและเธอเดินเข้าไปหากัน ... สวมกอดกันอย่างแนบแน่น ...
น่าแปลก .. ที่คราวนี้หญิงสาวไม่มีน้ำตาสักเพียงหยดเดียว ... เธอมีแต่รอยยิ้ม
เมื่อคลายอ้อมกอดออก ... ชายหนุ่มจึงกล่าวกับเธอ
"ผมกลับมาแล้วนะ .. เรากลับมาอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"
ไม่มีคำตอบใดจากหญิงสาว ... นอกจากการสวมกอดอีกครั้ง ...
เธอยิ้ม ... ยิ้มอย่างมีความสุขออกมาจากใจ เพราะเขาอยู่ที่นี่ตรงนี้แล้ว ... และจะอยู่กับเธอตลอดไป
............................................
.............................
เสียงออดหน้าบ้านของหญิงชราดังขึ้น แม่บ้านนั่นเอง ... แต่หญิงชราไม่ออกมาเปิดประตู เธอสังเกตเห็นว่าประตูไม่ได้ล๊อกจึงเปิดเพื่อเข้าบ้านไป
แม่บ้านกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับหญิงชรา ... เธอจึงเดินตามหาหญิงชรา ...
และเธอก็เจอหญิงชรานั้น ... หลับอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรดของเธอ
หญิงชราหลับไปด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ... ดั่งมีความสุข
"คุณยายคะ" แม่บ้านเรียกเธอเพื่อให้ตื่น .. ให้รับรู้ว่าเธอมาทำงานบ้านแล้ว
แต่ไม่มีสิ่งใดที่เคลื่อนไหว ...
"คุณยายคะ หนูมาแล้วค่ะ" แม่บ้านยังคงเรียกเธอต่อไป ...
แต่หญิงชราไม่ตื่นมาอีกเลย ... เธอหมดแล้วซึ่ง ... ลมหายใจ
วิญญาณของเธอลอยออกจากร่างไปหาคนที่เธอเฝ้ารอมาทั้งชีวิต ...
และเธอจะได้อยู่กับเขาไป .. ตลอดกาล ...
"ถ้ามีกัลปาวสานจริงๆ...
ขอให้ฉันได้รักคุณ... ทุกๆวัน...ตลอดไป...
ถ้ากัลปาวสานไม่มีจริง...
ขอให้เวลาหยุดลงตรงนี้... วินาทีนี้ที่ฉันได้รักคุณ... "
... the end ...
credit : milk
ท่ามกลางผู้คนมากมายที่พลุกพล่านไปมา
ไม่มีใครสังเกต ... ว่ามีใครสักคนกำลังหยุดนิ่ง และเฝ้ามองสิ่งที่เป็นไปในทุกวินาทีของเมืองนี้
เมืองแห่งความวุ่นวาย ...
คนที่เฝ้ามอง คนที่เดินพลุกพล่าน คนที่ยิ้มร่า หัวเราะ คนที่กำลังวิ่งไปอย่างเร่งรีบ
ทุกคนที่ผ่านมา .. และผ่านไป ไม่มีใครรู้เลยว่า ...
ท่ามกลางเมืองที่ไม่มีวันหลับใหลแห่งนี้
มีหนึ่งคนที่หยุดนิ่ง ... ไม่ไหวติง
หากคุณมาที่ถนนสายนี้ ... ย่านแถวนี้ทุกๆ วัน
คุณอาจจะสังเกตเห็นหญิงชราคนหนึ่ง ผมหงอกขาวไปตลอดทั้งเส้น .. ยาวและมวยไว้อย่างเรียบร้อย
เธอมักจะนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวหนึ่ง และตัวเดียวเท่านั้น ที่ทางอีกฝั่ง ของถนนเส้นนี้
เธอจะมาในทุกช่วงเวลา ... ไม่ว่าจะเป็น เช้า สาย บ่าย เย็น หรือแม้กระทั่งกลางดึก
ถึงแม้เธอจะไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเวลา ... แต่ก็คงเรียกได้ว่า แทบจะตลอดเวลา
ไม่มีใครรู้ว่า เธอมานั่งทำอะไร ... แต่เธอมาทุกวัน
.. แล้วผมจะกลับมา ...
เสียงนั้น ... ยังคงก้องอยู่ในหัวสมองของหญิงชรา ...
สถานที่นี้ ... คือสถานที่ที่เขาจากไป และสัญญาว่าจะกลับมาเจอเธอตรงนี้
เธอยังคงรอ ... รอทุกวัน ... รอมานานเหลือเกิน
นาน ... ไม่รู้กี่สิบปี เธอก็รอ ...
............................................
...................................
.......................
...........
...
อดีตที่ถูกเล่าขาน โดยบันทึกของหญิงชราผู้นั้น ...
บันทึกแห่งความทรงจำ ... ที่แม้จะเลือนลาง แต่ก็ยังจำได้ดี ...
หญิงสาวรูปร่างดี สันทัด ผมสีดำขลับยาวถึงกลางหลัง รอกำลังชายหนุ่มคนหนึ่งที่ม้านั่งตัวนี้ ...
.. มาช้าประจำเลย ...
เธอนึกบ่นในใจ ... คิ้วสวยได้รูปขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลา ...
ไม่นานนัก ชายหนุ่มคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาดี ... เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก ...
ใจจริงในตอนแรก เธอนึกอยากจะต่อว่าที่เขามาช้า ... แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขาแล้ว ... เธอจึงต้องถามเขาด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรเหรอ วันนี้มีอะไรรึเปล่า สีหน้าเครียดๆ นะ"
"ผมต้องไปเป็นทหารนะ"
ในช่วงนั้น .. เป็นช่วงเข้าสู่สงครามโลกครั้งที่ 2 บ้านเมืองกำลังวิกฤติ ...
เขาถูกระดมไปเป็นทหาร ...
สิ้นเสียงของชายหนุ่ม หญิงสาวก็ทำหน้าไม่สู้ดี เหมือนจะร้องไห้ แต่ก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอถามเสียงสั่น ..
"ไปนานเท่าไร"
ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม นอกจากท่าทีที่ส่ายหัวไปมา อย่างช้า ... คล้ายๆ กับบอกเธอเป็นนัยๆ ว่า ผมก็ไม่รู้
หญิงสาวเริ่มกลั้นสะอื้นไว้แทบไม่อยู่ ... เขารีบเข้ามาประคองเธอ กอดเธอ กอดอย่างแนบแน่น ...
"ผมจะกลับมาที่นี่ ... คุณรอผมนะ"
ไม่มีคำตอบใดจากริมฝีปากของหญิงสาว นอกจากเสียงสะอื้นฮัก และ อ้อมกอดที่แนบแน่น ... เสียจนไม่อยากจะจากไปไหน
นั่นเป็นเหตุที่ทำให้เธอ ... รออยู่ที่นี่ ... ณ ที่ตรงนี้
จากวันนั้น ... ถึงวันนี้ ผ่านไปแล้ว 65 ปี
เธอก็ยังรอ ...
คนแก่อายุเกือบๆ 90 ปี ยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่งที่เดิม แม้จะไม่ใช่ตัวเดิม เพราะมันได้ถูกระเบิดไปตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่ 2 แล้ว
แต่เธอก็รออยู่ที่เดิม ...
ทุกครั้งที่เสียงระเบิดเกิดขึ้น หัวใจเธอนั้นก็เต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ .. น้ำตาแทบจะไหลหลั่ง
เธอภาวนา ... ว่าจะปลอดภัย
เขาสัญญา ... ว่าจะกลับมา ...
แต่เขาก็ไม่เคยกลับมา ...
.................................
......................
..........
..
ในค่ำคืนหนึ่ง .. ที่หญิงชรายังคงนั่งจับเจ่าอยู่ ณ ที่เดิม เธอได้เผลอหลับไป
และเธอก็ฝัน ..
สถานที่แห่งนั้น คือที่ใดไม่ทราบ แต่ต้องไม่ใช่สถานที่บนโลกมนุษย์แน่ๆ เพราะมันเหมือนสถานวิมาน .. บนสวรรค์เสียเหลือเกิน
ตัวของเธอ ผิวหนัง หน้าตา ไม่ใช่หญิงชราดั่งที่เธอเป็นอยู่ ... เธอกลับกลายเป็นหญิงสาวเมื่อ 65 ปีก่อนนั้น ..
"นอนหลับที่เปลี่ยวๆ ตอนกลางคืนได้ยังไง" สุรเสียงที่ไม่ได้ยินมาแสนนาน ... แว่วมาจากข้างหลัง
หญิงสาวหันหลังกลับไปในทันที ...
ร่างที่ปรากฏต่อหน้าเธอ เป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่ง ... คนที่เธอคุ้นเคย และจำได้ดี ... ถึงแม้จะไม่ได้เจอเสียเนิ่นนาน ..
น้ำตาที่ไม่เคยมีมาเป็นสิบๆ ปี ไหลพรั่งพรูออกมาไม่ขาดระยะ .. อย่างอดกลั้นไม่ได้ ..
ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเข้าไปสวมกอดเธอ ... อย่างแนบแน่น เช่นดังวันก่อนๆ ยิ่งทำให้หญิงสาวสกัดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
"ร้องไห้ทำไม" เขาถามเธอ ... ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ... และอ่อนโยนดั่งที่เคยเป็นมา
"คุณหายไป ... จากฉันไป .. ฉันรอคุณอยู่ ตลอดเวลา ... ฉัน ... ฉ ... ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน" ทุกสิ่งทุกอย่างในหัวใจของเธอมันพรั่งพรูออกมา
คนที่รอคอย อยู่ตรงหน้า ... แม้จะเป็นเพียงความฝัน ...
แต่มันก็ทำให้เธอมีความสุข จนไม่รู้ว่าจะเป็นสุขอย่างไรอีก ...
"อีกไม่นานหรอก ... ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน" เขากล่าวเพียงเท่านั้น ... แล้วจึงคลายอ้อมกอดลง
"ผมจะเป็นฝ่ายรอคุณบ้าง"
สิ้นสุรเสียง ... ชายหนุ่มก็จางหายไป ... ทิ้งหญิงสาวไว้เพียงความเดียวดาย
..........................
................
หญิงชราค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอยังคงอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม ...
แม้จะเป็นเพียงความฝัน ... แต่น้ำตานั้นหลั่งออกมาอาบแก้มเธอจริงๆ ...
เธอลุกขึ้นอยากยากลำบาก ... และเดินไปจากที่ม้านั่งตรงนั้น ...
และเธอก็ไม่เคยมาที่นั่นอีกเลย ...
..........................
.................
เป็นเวลากว่า 2 ปีที่ไม่มีใครเห็นหญิงชราผู้นั้น ...
เพราะเธอจะอยู่แต่ที่บ้าน ทำกับข้าว และนั่งอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรดของเธอ ... ที่เธอใช้นั่งมากว่า 40 ปี
หญิงชราเป็นคนมีฐานะ .. เธอมีเงินเก็บอยู่มากมาย ... จากที่เคยทำงานเมื่อครั้งยังสาว
ลำพังคนแก่คนเดียวอยู่บ้าน คงไม่ต้องใช้เงินทองมากมาย ... เพียงแค่จ้างแม่บ้านมาปัดกวาดเช็ดถูบ้านนิดๆ หน่อยๆ
และช่วยให้ทำกับข้าว ก็ไม่กี่บาท ...
และ 2 ปีที่ผ่านมานี้ ... เธอไม่เคยย่างกลายออกจากบ้านเลย ...
เก้าอี้โยกยังคงโยกเยกไปมา อากาศที่เย็นสบาย ทำให้หญิงชราเผลอหลับไปบนเก้าอี้ตัวโปรด ...
และครั้งนี้เธอก็ฝันอีกครั้ง ...
เขา ... ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ... เขา ... ชายหนุ่มคนที่เธอคุ้นเคย ... และตัวเธอเอง ที่กลับเป็นหญิงสาวเมื่อครั้งก่อน
เขาและเธอเดินเข้าไปหากัน ... สวมกอดกันอย่างแนบแน่น ...
น่าแปลก .. ที่คราวนี้หญิงสาวไม่มีน้ำตาสักเพียงหยดเดียว ... เธอมีแต่รอยยิ้ม
เมื่อคลายอ้อมกอดออก ... ชายหนุ่มจึงกล่าวกับเธอ
"ผมกลับมาแล้วนะ .. เรากลับมาอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ"
ไม่มีคำตอบใดจากหญิงสาว ... นอกจากการสวมกอดอีกครั้ง ...
เธอยิ้ม ... ยิ้มอย่างมีความสุขออกมาจากใจ เพราะเขาอยู่ที่นี่ตรงนี้แล้ว ... และจะอยู่กับเธอตลอดไป
............................................
.............................
เสียงออดหน้าบ้านของหญิงชราดังขึ้น แม่บ้านนั่นเอง ... แต่หญิงชราไม่ออกมาเปิดประตู เธอสังเกตเห็นว่าประตูไม่ได้ล๊อกจึงเปิดเพื่อเข้าบ้านไป
แม่บ้านกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้นกับหญิงชรา ... เธอจึงเดินตามหาหญิงชรา ...
และเธอก็เจอหญิงชรานั้น ... หลับอยู่บนเก้าอี้โยกตัวโปรดของเธอ
หญิงชราหลับไปด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ... ดั่งมีความสุข
"คุณยายคะ" แม่บ้านเรียกเธอเพื่อให้ตื่น .. ให้รับรู้ว่าเธอมาทำงานบ้านแล้ว
แต่ไม่มีสิ่งใดที่เคลื่อนไหว ...
"คุณยายคะ หนูมาแล้วค่ะ" แม่บ้านยังคงเรียกเธอต่อไป ...
แต่หญิงชราไม่ตื่นมาอีกเลย ... เธอหมดแล้วซึ่ง ... ลมหายใจ
วิญญาณของเธอลอยออกจากร่างไปหาคนที่เธอเฝ้ารอมาทั้งชีวิต ...
และเธอจะได้อยู่กับเขาไป .. ตลอดกาล ...
"ถ้ามีกัลปาวสานจริงๆ...
ขอให้ฉันได้รักคุณ... ทุกๆวัน...ตลอดไป...
ถ้ากัลปาวสานไม่มีจริง...
ขอให้เวลาหยุดลงตรงนี้... วินาทีนี้ที่ฉันได้รักคุณ... "
... the end ...
credit : milk